Vereniging Oudheidkunde krijgt oorlogsdagboek in handen

LICHTENVOORDE – De Vereniging voor Oudheidkunde Lichtenvoorde kreeg eind vorig jaar uit een nalatenschap twee notitieboekjes in handen. Beide boekjes vormden het begin van een dagboek over de oorlog in Lichtenvoorde en omgeving. Ze zijn van een gewone Lichtenvoordse vrouw: Fie Kruip en ze woonde aan de Rentenierstraat. Ze begint op 10 mei 1940 met haar verhaal en eindigt op 8 mei 1945. Na haar dood vonden haar neven Huinink de boekjes tussen haar spullen. Ze gaven de boekjes aan de vereniging. “Misschien hebben jullie er wat aan.”

Frits van Lochem en Henk Hanselman van de vereniging: “Ze geeft een goede weergave van de sfeer. Het is goed geschreven en we kwamen erachter dat er meer boekjes moesten zijn. En dat bleek. Begin dit jaar kregen we van de familie Huinink de andere vier. Het dagboek is in korte tijd tot stand gekomen. En het was voor ons ook: ‘het is nu of nooit’, want het is 70 jaar geleden dat we bevrijd werden.” Nic Adema, typte de geschreven tekst uit en voorzag de notities van de nodige voetnoten. “Ze heeft een net handschrift, al schrijft ze klein. Op een gegeven moment raak je aan een handschrift gewend.” De oude spelling is gehandhaafd gebleven, de data gestandaardiseerd.

Fie Kruip was 27 jaar toen de oorlog uitbrak. Ze woonde thuis, was coupeuse en nog niet getrouwd. Die vraag stelt ze zichzelf in haar dagboek: zou ze nog iemand treffen? Ook laat ze zien dat ze ontzettend katholiek is: ze leefde met de kerk. Het was voor haar ook een afleiding om naar die kerk toe te gaan. Haar grootste angst was dat ze Lichtenvoorde zou moeten verlaten, zoals de vele vluchtelingen en ontheemden die uit hun woonplaatsen werden verdreven. Vanaf het begin geeft zij hieraan uiting en eindigt daar ook min of meer mee. “Ze is een intelligente vrouw”, vertelt Nic Adema. Ze beschrijft alles heel netjes. Ze noemt de Duitser geen mof en benadert ze veel situaties en namen van haar dorpsgenoten met gepaste afstand. Toch ventileert zij ook haar mening over de NSB-burgemeester waarmee Lichtenvoorde in die tijd mee te maken kreeg. Ook zit er een brief van verzetsstrijder Anton Slot in haar notitieboekje geniet. Hierop reageert ze op een wijze zoals in die tijd over deze gebeurtenis (doodgeschoten) in Lichtenvoorde gepraat werd. Tegen het einde van de oorlog helpt ze de oorlogsslachtoffers in het jongensinternaat in Harreveld dat aan het einde van de oorlog als hospitaal voor de gewonden was ingericht. Ze maakten zwachtels van oude lakens, schrijft ze in haar dagboek.

“Het dagboek is een tijdmachine van die tijd. Dolle Dinsdag heeft ze beschreven, zelf nog niet wetende dat wij deze dag zo noemen. Ook vraagt ze zichzelf af of ze ooit zal trouwen. We weten nu dat ze na de oorlog getrouwd is .”

Op 20 april wordt het dagboek aan burgemeester Bronsvoort aangeboden. Daarna is het verkrijgbaar in diverse boekhandels in Lichtenvoorde en daarbuiten. Want, zeggen de leden van de oudheidkundige vereniging. Het boekwerk geeft een goed beeld van de omgeving in oorlogstijd.